Obwiniając siebie, umniejszając sobie uważamy, że nie jesteśmy nic warci, widzimy winę w sobie uważając, ze nie zasługujemy na współczucie. Postrzega miłość własną i poczucie wartości jako kluczowe czynniki warunkujące zdrowie psychiczne człowieka. Nie polega jednak na widzeniu siebie jedynie w jak najlepszym świetle i nie wpada w pułapki narcyzmu, przekonania o własnej nieomylności, gniewu, dyskryminacji. Z jednej strony samowspółczucie zapewnia nam ochronę przed bezlitosna samokrytyką, jednocześnie nie wymaga przekonywania siebie o własnej doskonałości i potrzebie wywyższania sie ponad innych.

Samowspółczucie z definicji obraca sie wokół tych samych wartości, co współczucie do innych. Chęć bycia miłym, uczynnym, pragnienie niesienia pomocy, zmniejszanie wszelkiego cierpienia. Zakłada uznanie uznanie wspólnej ludzkiej kondycji, pełnej wad i ułomności oraz ujrzenie drugiej istoty taką jaką jest naprawdę. Niestety częściej potrafimy zauważyć ból innych niż swój. Jeszcze częściej nie akceptujemy swojego cierpienia, wychowani w tradycji nakazu “zaciskania zębów”, powinności i zakazu narzekania, z wytyczną “musisz dać radę”. Medytacja mindfulness często wykorzystuje oddech jako punkt odniesienia, ale może też obejmować skupienie na doświadczaniu zmysłów, myśli czy emocji.

W trudnej lub stresującej sytuacji zazwyczaj ostatnia myślą jest ta, żeby uznać z jak ciężkim zadaniem przyszło nam się mierzyć. Uważamy, ze byłoby to użalanie się nad sobą, usprawiedliwianie się lub zdejmowanie z siebie odpowiedzialności. Dzięki współczuciu do samej siebie/ samego siebie, będzie Ci się chciało lepiej i zdrowiej żyć. Nauczysz sie także stosować aktywne sposoby polepszania własnej sytuacji, zamiast biernego oporu czy odpuszczania dla “świętego spokoju”. Samowspółczucie nie zakłada, że “moje jest ważniejsze niż Twoje”. Zakłada jedynie, że moje jest również ważne i należy je traktować z powagą i uwagą.

Zamiast potępiać samego siebie za błędy, przegrane, porażki i upadki skorzystaj z doświadczania cierpienia, żeby zmiękczyć własne serce na siebie samego. Możesz skończyć z nierealnymi oczekiwaniami doskonałości wobec siebie i innych, które wprowadzają Cię tylko w obszar frustracji. Możemy pozwolić sobie nie porównywać się z innymi, rozwiązujemy duszący nas węzeł negatywnej samokrytyki, a zastępujemy go poczuciem łagodnej akceptacji. Samowspółczucie jest potężnym narzędziem pozwalającym osiągnąć emocjonalne szczęście i zadowolenie z życia. Jeśli ukoimy nasz rozbiegany umysł i okażemy sobie współczucie, będziemy w stanie rozgraniczyć zachowania właściwe od tych, które nam szkodzą.
Połączenie Mindfulness i Selfcompassion jest wyspą spokoju, która chroni nas przed wzburzonymi wodami natrętnych myśli, wewnętrznym krytykiem, nadmiernym cierpieniem, wielokrotnym przeżywaniem trudnych emocji i chwil. Być może praktykując poczujecie, że jesteście bezpieczni, akceptowani i bardziej żywi niż dotychczas.

Polega na świadomym koncentrowaniu się na obecnym momencie, akceptacji tego, co się dzieje i byciu świadomym swoich myśli, emocji, ciała oraz otoczenia bez zbędnych reakcji czy analiz. To także praktyka, która pomaga zwiększyć świadomość samego siebie, poprawić koncentrację oraz redukować stres poprzez skupienie uwagi na obecnym momencie.

Głównym celem mindfulness jest rozwinięcie zdolności bycia obecnym i świadomym w każdym momencie, niezależnie od tego, co się dzieje wokół nas. Obejmuje to świadome doświadczanie zmysłów, obserwowanie myśli i emocji bez angażowania się w nie oraz akceptację i otwarcie na to, co się pojawia w danej chwili. Regularna praktyka mindfulness może przyczynić się do poprawy zdrowia psychicznego. Pomaga w radzeniu sobie z lękiem, depresją i innymi problemami emocjonalnymi. Umożliwia przyjrzenie sie swoim strategiom myślowym, czemu i w jaki sposób nadajemy znaczenie. Pomaga w zrozumieniu i kontrolowaniu swoich emocji, co może przyczynić się do lepszego radzenia sobie w trudnych sytuacjach. Praktyka zachęca do bycia bardziej świadomym swojego ciała, co może pomóc w lepszym zrozumieniu swoich fizycznych odczuć i potrzeb. Służy zrozumieniu, że umysł i ciało są ze sobą połączone i jeśli to drugie choruje, to ma to związek ze stanem naszej psychiki. I na odwrót, kiedy dbamy o swoje ciało, poprawia się stan naszej psychiki.

przede wszystkim poprzez identyfikację i przetwarzanie traumy przy użyciu “brainspotów” – konkretnych punktów w polu widzenia, które są związane z zablokowanymi wspomnieniami czy trudnymi emocjami. Terapeuci Brainspotting uważają, że określone obszary w polu widzenia są związane z konkretnymi doświadczeniami traumy lub zablokowanymi emocjami. Poprzez skierowanie uwagi pacjenta na te punkty, terapeuta może wspierać proces przetwarzania trudnych przeżyć. Terapeuta i pacjent wspólnie identyfikują “brainspoty”, czyli te miejsca, gdzie skupienie wzroku wywołuje reakcję emocjonalną oraz reakcję w ciele. Skoncentrowana uwaga na tych punktach może ułatwiać dostęp do głęboko zakodowanych traum i wspomnień. Głównym celem jest pomoc pacjentowi w przetworzeniu traumy poprzez aktywację naturalnych mechanizmów i procesów samoregulacji organizmu.

Proces ten może obejmować uwalnianie zablokowanych emocji, zmiany w myśleniu o traumie oraz integrowanie doświadczeń. Metoda ta jest często stosowana w leczeniu traumy, lęku, depresji, zaburzeń stresu pourazowego (PTSD) oraz innych problemów psychosomatycznych tj. fibriomialgia, bóle idiopatyczne. Oprócz pracy z oczami, terapeuta może angażować pacjenta w rozmowy i skoncentrowaną uwagę na odczuciach ciała. Pacjent może być zachęcany do opisywania fizycznych doznań związanych z traumą, co wspomaga integrację procesu terapeutycznego. Brainspotting zakłada, że trauma jest przechowywana nie tylko w psychice, ale również w ciele (pamięć somatyczna). Praca z traumą obejmuje zwracanie uwagi na odczucia fizyczne, pomagając w procesie odblokowywania i uwalniania zatrzymanych emocji. Praca z traumą za pomocą Brainspotting to stopniowy proces, który dostosowuje się do tempa pacjenta. Każda sesja może przynosić nowe odkrycia i prowadzić do stopniowej integracji traumy. Terapia ta opiera się na głębokiej empatii, współczuciu i bezpiecznym środowisku terapeutycznym, które umożliwiają pacjentowi bezpieczne doświadczenie i wyrażanie swoich emocji.

Metoda ta została opracowana przez Francine Shapiro w latach 80. XX wieku i jest stosowana w terapii traumatycznych wspomnień, zaburzeń stresu pourazowego (PTSD), oraz innych problemów związanych z traumą. EMDR skupia się na wykorzystaniu rytmicznych, kontrolowanych ruchów oczu pacjenta. W oryginalnej formie metoda wykorzystywała ruchy oczu podczas śledzenia palca terapeuty, choć obecnie używa się różnych form stymulacji bilateralnej, takich jak światło czy dźwięk. EMDR składa się z ośmiu faz terapeutycznych. Fazy te obejmują ocenę, przygotowanie, identyfikację traumy, desensytyzacja, instalację pozytywnych przekonań, przetworzenie, ocenę oraz zakończenie terapii.

Kluczowym celem EMDR jest desensytyzacja emocjonalna związana z traumatycznymi wspomnieniami. W trakcie terapii, pacjent jest prowadzony do ponownego przeżywania traumy, ale jednocześnie skupia swoją uwagę na ruchach oczu lub innym rodzaju bilateralnej stymulacji. Po zdesensytyzowaniu negatywnych emocji związanych z traumą, terapeuta pomaga pacjentowi w instalacji pozytywnych przekonań i przekonań o własnej wartości. W trakcie terapii EMDR pacjent jest zachęcany do skupiania się na wewnętrznych zasobach, takich jak uczucie bezpieczeństwa czy wsparcia. To pomaga wzmocnić pacjenta i zminimalizować negatywne skutki terapii. Przed przystąpieniem do przetwarzania traumy, terapeuta pracuje z pacjentem nad przygotowaniem i stabilizacją emocjonalną, aby zapewnić bezpieczne warunki dla terapii. Terapeuta regularnie ocenia postęp pacjenta w trakcie terapii, dostosowując proces terapii w miarę potrzeb. EMDR kładzie duży nacisk na terapię zorientowaną na przyszłość, skupiając się na budowaniu zdolności do funkcjonowania po traumie. EMDR jest jednym z wielu podejść terapeutycznych stosowanych w leczeniu traumy. Przeszłość i przyszłość pacjenta są równie ważne w tym procesie, a metoda ta zdobyła uznanie jako skuteczne narzędzie w procesie uzdrawiania osób doświadczających traumatycznych przeżyć.